NEGREIRA-FISTERRA

  A última etapa! Esta é unha etapa larga de 74 kms. Pasa por paisaxes magníficos. O orballo vainos acompañando casi todo o traxecto, pero non nos impide admirar o noso entorno verde, agreste e salpicado de pequenas poboacións. O traxecto do camiño vai case en línea recta desde Negreira, atravesando as montañas, desde as que divisamos panorámicas impresionantes. Os operarios de montes están rozando os toxos e salpicando o camiños cos mesmos. Iso provocará múltiples pinchazos. Eu por sorte resisto coas cámaras con líquido. É unha solución que aconsello. Imos alternando con trozos de asfalto para logo dirixirnos ás montañas que circundan a costa. Bordeamos o Encoro de Ponte Olveira. Despois de Olveiroa, en torno a Hospital o camiño divídese: un vai a Muxía e outro a Cee e Fisterra. Nos optamos por este último. Por fin chegamos a Cee onde tiñamos a comida conxunta. Despois da comida iniciamos o acceso ó Faro de Fisterra. Aínda nos quedaban unhas cuantas dificultades. Algunha pendiente e a subida final ó Faro por carretera, onde xa nos comezaban a flaquear as forzas. Pero alí chegamos e poidemos admirar a inmensidade do mar, a curvatura do horizonte que lle da máis relevo ó nome de “Finis Terrae”. Cantos ollos admiraron esta paisaxe! O camiño remataba… pero quedaba nas nosas retinas un sinfín de imaxes, así como no noso corazón unha satisfacción e un sentimento que nos repetía: “para o ano, volvo”. Foi unha experiencia inolvidable, única. Obxectivo cumprido.

Track aquí.

EN NEGREIRA

Hoxe chegamos a Negreira desde Santiago. Poucos kilómetros pero
intensos. Hoxe día de descanso. Un día excelente. Sol, paisaxe
totalmente primaveral... O paso por Ponte Maceiras, donde nos
espallamos con sesión fotográfica e gozando dos direntes sitios: río,
muiños... Estamos nuha terraza tomando unhas cervexas logo da ducha e esperando para pasar a comer.

--
Enviado desde mi dispositivo móvil

Track aquí (faltan kms. desde Santiago)

ARZÚA-SANTIAGO

  Esta xornada non é moi difícil. Queremos chegar a Santiago para comer e poder ter toda a tarde para pasear pola cidade. Saímos de boa mañá. O Principio o tempo é bó. Cada vez aumenta máis o número de peregrinos andando. Nun tramo de forte subida atopamos unha excursión con unha morea de alumnos dos institutos do Barbanza. Foi difícil sobrepasalos. Ocupaban toda a calzada. Pero hai que dicir que os rapaces portáronse ben e ós nosos requerimentos pedindo paso ían apartándose. É de agradecer. Son inevitables os comentarios: “Fas un caballito?”, “Cómproche a orquilla”, “Con esa bici xa podes, eh?”… Algúns levan o seu nome nun pano o que me permite personalizar: “Vanessa, déixame pasar. Gracias Vanessa”. E a tal Vanessa mírame como dicindo “De que me coñece a min este individuo?”.  Gracias chavales! Así seguimos un anaco e xa comezou a caer a auga prescriptiva da proximidade a Santiago. A parar, poñer o chuvasqueiro e tapar a mochila. Así nun continuo chover fomos avanzando polos camiños fermosos de aproximación a Compostela. Aparecen os de Protección Civil e páranme para preguntarme: “Non viu a uns rapaces que veñen polo camiño?”. “Vin”, resposto. “Viñan un montón deles”. “Si, son 600 en total”. “Xa mo parecía a min, pois veñen como a 2 kilómetros”.Xa comezan a abundar os eucaliptos que van marcando o paso entre as pequenas poboacións. Chegamos a S. Marcos empapados. Menos mal que alí estaba a furgoneta coa bolsa de roupa e puden coller unha camiseta seca…  Alí é onde paramos a comer a mariscada regada co Albariño que nos recompuxo o ánimo. Rematada a comida o tempo xa era expléndido. Brillaba o sol e a temperatura era moi agradable. Así que… adiante, xa falta pouco. Entramos na cidade ata o Obradoiro. A primeira sensación é: “Que pena que se está acabando”… Menos mal que aínda nos quedan duas etapas ata chegar a Fisterra. Iso reconfórtame. Admiramos a impresionante fachadad e logo dunhas fotos imos recoller a Compostela na oficina do peregrino. Logo ó hotel. Ducha. Un pequeno descanso e saimos a cear cerca.

Track de Arzúa a S. Marcos aquí.

Track de S. Marcos á Catedral aquí.

LUGO-ARZÚA

Estamos disfrutando inmensamente. Camiño de pedras, barro, auga
"burelense", trialeras... baixadas... Que baixadas... Hoxe tócanos unha etapa larga. Iremos ata Arzúa pero pararemos a comer en Melide, no famoso restaurante Ezequiel. Hai que comprobar se a sona ten que ver coa realidade.   A ruta foi excelente. Sendas impresionantes, arboladas, camiños pola montaña con zonas de trialeras e baixadas moi entretidas. En algúns tramos había que cruzar pequenos regatos. Tamén tivemos diversas averías, entre as que estivo unha rotura de cadena que Jose amañou con moita arte.. Xa chegados a Melide, tomamos unha cervexa na entrada do Restaurante Ezequiel servida por Moncho o Embaixador do Camiño que tamén nos proporcionou unhas imaxes típicas do Camiño. Logo psamos a comer o famoso pulpo, empanada, tortilla, churrasco, tarta de Santiago todo regado cun viño da terra e uns chupitos. Total 11€. Ezequiel non defraudou. Xa despois de comer, salvamos os 12 ou 14 kms. que nos faltaban para Arzúa. Xa empezamos a ver moitos peregrinos, cada vez máis, que ían a pé.  Un alemán, uns colombianos, un grupo de ciclistas que viñan de S. Jean Pied de Port… así de maneira interminable. A canción cotidiana agora era: “Ola, cuidado… Boas tardes… Gracias… Bo Camiño….” Xa en Arzúa imos ó Hostal Rúa. Moi bó, pega a pena. Está á entrada de Arzúa. Alí aproveitamos para facer algo de colada, aseo e… logo a cear no mesmo hostal.

Track aquí.

CADAVO DE BALEIRA-LUGO

Saimos cedo para Lugo. Só son 31 kilómetros, pero queremos chegar pronto… A ruta foi bastante suave. O camiño estaba ben, pasando por moitas zonas de bosque. En algúns sitios había bastante barro, auga e algunha pendiente difícil, pero entretida. Polo camiño fixemos algunha parada para contemplar as fermosas paisaxes ou para botar unha parrafada, como eu fixen con Eleuterio que me contou a historia contemporánea da súa aldea: “Xa quedamos poucos aquí. Os novos vanse fora; a Santiago, a A Coruña…”. A chegada a Lugo foi pola Porta de S. Pedro que nos leva ó Albergue onde selamos a credencial.   De aí dirixímonos ó Hotel Darío na Avenida da Coruña. O precio foi aceptable: 30 € habitación doble. Despois de ducharnos e comprar as cámaras que xa agotaramos cos pinchazos, collimos un autobús para ir a comer un tremendo cocido con botelo incluído no restaurante “Fuente del Rey”, incluídos postre de filloas con nata e mel e chupitos variados. Despois fumos a dar un paseo por Lugo.  Catedral, paseo pola muralla, Praza Maior… Sentámonos nunha terraza na devandita praza tomando algo… e logo fomos a cenar algo lixeiro pois o cocido non se da dixerido tan facilmente.

Track aquí.

GRANDAS DE SALIME-CADAVO DE BALEIRA

Ás 9 saimos de Grandas, xa decididos a facer “relixiosamente” todo por camiño. Ah! pero alí estaba o Acebo. Impracticable polas últimas choivas. Así ese anaco saímos do camiño e subímolo pola carretera. Boa subida, vive Dios! Ata aquí atopamos de todo: barro, trialeras, campo a través, baixadas vertixinosas, subidas imposibles… Disfrutando en cada momento. Así camiño a camiño chegamos a Fonsagrada, punto de encontro para comer. En canto nos agrupábamos co resto, unhas cervexiñas para hidratar. Comimos no restaurante “Prados”, precio de menú. Moi ben. Ó rematar collimos o camiño de novo. As pistas eran preciosas. Iban discorrindo por bosques de carballos, algúns piñeiros e como non o bulleiro dos abundantes días de choiva. No medio da nada atopamos un argentino que co seu bar daba alento ós peregrinos que pasaban por alí. Detivémonos a charlar un pouco con el e a selar a credencial. No fondo da baixada vimos que aparecía a subida a Lastra e decidimos aforrala por camiño (as informacións de que era moi dura e que estaba en mal estado, tanto do argentino como dos paisanos que atopabamos, animáronnos a tomar a decisión). Despois de Lastra xa retomamos o camiño e subimos a infernal pendente que nos conduciu a unha chaira e despois a unha impresionante baixada. Por esta baixada xa comezamos a atopar moitos pergrinos a pé. E así chegamos ata Cádavo, onde aproveitamos para lavar a bici que chea de barro, pedía, suplicaba unha lixeira limpeza para poder seguir rodando… Ducha, cena, un pequeno paseo pola vila e a durmir para ofrontar a seguinte etapa.

Track aquí.

POLA DE ALLANDE-GRANDAS DE SALIME

Comezamos O Camiño Primitivo desde Pola de Allande. Chegamos a noite anterior. Cenamos e durmimos na Allandesa. Bó sitio; recomendable. En principio non subimos el Palo por o camiño. Todos nolo desaconsellaron. A Garda Civil e mesmo os Gardas Forestales. Coas choivas recentes o camiño estaba impracticable. Moi a pesar noso decidimos ir por carretera ata o alto e logo xa veríamos. Logo de repostar na “fonte de las Muyeres” procedimos ó descenso. Nun momento da baixada retomamos o camiño e así chegamos ata Berducedo. Alí tomamos o avituallamentos en "La culpa fué de María". Nada, un pouco de tapeo: xabarín (bendito Asterix), calamares, cecina,  xamón, queixo e unha esquesited da casa: cabrales con cebola confitada. Todo regado cunhas cervexas. Recomendable. Estando nestes menesteres cainos unha forte granizada e frustrounos a baixada á La Mesa polo Camiño. Fixémolo por carretera e logo o forte ascenso desde o embalse ata Grandas de Salime, onde pernoctariamos. Nada máis chegar comezou a tronar e caiu o ceo enteiro en forma de torrentes impresionantes. ¡Da que nos libramos!

Track aquí.

AVILA, PATRIMONIO DA HUMANIDADE

Esta é unha cidade con encanto. Ten mil e un recanto para perder uns minutos gratificando a túa vista. A muralla sempre presente. Os 4 postes, icono xa inseparable da Avila "terra de cantos e de santos". E tanto que sí. S. Pedro, S. Vicente, a Catedral... Non esquecerse de pasear por "El chico" e por "el Grande".